Dit beeld is in opdracht gemaakt van Stichting Cultureel Aardenburg. Het is op 10 september 2005 ingehuldigd door de Commisaris van de Koningin van de provincie Zeeland, Wim van Gelder en de gouverneur van West-Vlaanderen Paul Breyne.

De lokatie, het plantsoen 'Verloren Kostje' was destijds het Zuidelijk Bolwerk van de Aardenburgse verdediging. Rondom het beeld zijn 20 gedichten geplaatst met als onderwerp oorlog en vrede. Gedichten die betrekking hebben op zowel Nederland als Vlaanderen.

Een mooi fragment uit het gedicht “Vrede” van Leo Vroman: 

Kom vanavond met verhalen­
hoe de oorlog is verdwenen­
en herhaal ze honderd malen
alle malen zal ik wenen. 

Margareta Sandra

In mei 1672 verklaarde de Franse koning Lodewijk XIV de oorlog aan de Republiek der Verenigde Provinciën. De hoofdmacht van het leger (120.000 man) viel via Limburg Nederland binnen. De één na de andere stad gaf zich over. Het laatste uur van Nederland als zelfstandige staat leek geslagen. 

Een kleiner Frans legeronderdeel (9.000 man), trok op door Vlaanderen binnen. Ook daar werden alle plaatsen ingenomen. Na Deinze te hebben veroverd, naderde een leger van zo’n 6000 man in de derde week van juni 1672 de grens en de vesting Aardenburg. Het stadsbestuur en de legerleiding besloten de stad niet over te geven, maar te verdedigen. De aanjagers van het verzet waren burgemeester Antony Peurssens, schepen Pieter Roman en vaandrig Elias Beeckman.

Een compagnie soldaten van het plaatselijke garnizoen en twee compagnieën van de Aardenburgse burgerwacht (samen ongeveer 300 man) wisten op 26 en 27 juni 1672 twee aanvallen van het numeriek veel sterkere Franse leger af te slaan en zelfs nog honderden gevangenen te maken.

Veel inwoners, ook vrouwen, betoonden hun moed. Zij zetten mannenhoeden op hun hoofden en begaven zich bij de komst van de vijand naar de wallen.

Zij deden zich zo voor als soldaten, waardoor de Franse legerleiding een overdreven beeld kreeg van de Aardenburgse sterkte. Ook bevoorraadden zij de verdedigers met proviand en munitie. (Toen de kogels opraakten werden straatstenen uitgebroken om kogels van te bikken).  

Margareta Sandra, de vrouw van schepen Pieter Roman, onderscheidde zich in het bijzonder. Onder haar leiding werden potten, pannen, ketels en kettingen verzameld en tot schroot gemaakt. Dit werd met de vier bruikbare kanonnen op de vijand afgevuurd.

Haar persoon staat symbool voor alle Aardenburgers die zich in die junidagen van 1672 zo moedig gedragen hebben.
Na de beide mislukte aanvallen en de massale gevangenname gaven de Fransen het op. Hun opmars door Vlaanderen was tot staan gebracht en zij trokken zich terug naar het zuiden. De overwinning betekende een flinke opsteker en sterkte veel Nederlanders in hun verzet tegen hun vijanden. De oorlog van 1672-1674 mondde uiteindelijk uit in een politieke overwinning voor de Republiek. Mede dankzij het ook in Aardenburg gehoorde parool:
"TOT HEYR TOE ENDE NIET VERDER"